Yeni dökme betondaki ayak görünümlü dalgınlık izleri silinmiyor

Bir gece yine gölgeleri siliyorum ışığımla, sokak lambaları gölgemi çiziyor hiç durmadan, çok yalnız bir çekirge hayatın anlamını sorguluyor şu sıralar. Yeni dökme betondaki ayak görünümlü dalgınlık izleri silinmiyor, özellikle de geceleri. Evren genişlemeye devam ediyor, bu saatlerde. Karıncalar bile uyuyor, ben korkarak uyanıyorum hatırlayamadığım bir kâbustan. Güneş, Ay'ı siliyor ışığıyla, koşmaya başlıyorum hiç durmayacak gibi. Durmuyorum, duramıyorum, durmuyorlar. Birden gözlerim yaşla doluyor, toz kaçmıştır diyorum kendi kendime ve inanıyorum buna, en çok da buna inanamıyorum. Düşünüyorum çünkü oturduğum yerden düşünebiliyorum. Çekirge bana bakıyor ben de ona, bu yıldızları kim çiziyor? diyorum. bana  üçüncüden sonra da zıplayabildiğini anlatıyor. Gözüm karıncaları arıyor, karıncalar hala uykuda. Işığımı yıldızlara tutuyorum, silemiyorum. Özellikle geceleri silinmiyor yıldızlar. Sonra silahımı çekip ağlıyorum, bir rüya görürüm belki...