Oradan bir yalnızlık yanına da bir özlemek unutsuyorum. Hanımefendiye de çay...

Bazen ismini hatırlayamıyorum en yakın arkadaşlarımın " O kim? " diyorum. İsimlerimiz kendimiz koyduk, çünkü yeniden doğduk biz. Şimdi önümden gidenler ve arkamdan gelenler var. Ben hiç bir zaman önden gitmedim ve de arkadan gelmedim. Ortadan gidecem diye eksik kaldım veya fazla geldim. herkesin yanında olmak isterken herkesten uzak kaldım. Arkadan gelenlerin yanına gidip onları hızlandırmak istedim ya da öndekileri yavaşlatmak...Ama herkes kendilerine katılmamı istedi ve hiçbirine katılmadım, durdum, sıkıldım bu yolda yürümekten. Sonunda özgürlüğün, yalnız kalmayı göze alanların hakkı olduğunu anladım. Yalnız kalmaktan korkanlar kendi hapislerinde çürümeye mahkumdular. Ben özgürlüğü seçtim, yalnızlık yanında geldi, buluşmaya küçük kardeşini getiren kız gibiydi özgürlük. Bir zaman böyle idare ettikten sonra sıkıldım küçük kardeşlerden, bunaldım. Koşmaya başladım, arkadan gelenlere yetiştim önce, birilerini ikna edip götürdüm yanımda. Birlikte önden gidenlere yetiştik. Her şey çok güzel gidiyordu sonra ben yoruldum. Biraz bekleyelim istedim ara verelim koşmaya, yürümeye, ayakta kalmaya, oturmaya hatta yatmaya ara verelim. Kimse beklemedi, arkadan alıp öne getirdiklerim dönüp bakmadılar bile arkalarına. Ben sadece birlikte olalım istemiştim, birlikte kalalım.

Bu hikayenin başlangıcını tam hatırlayamıyorum.Sıcacık bir kış akşamıydı galiba, çay kaynıyordu sobada. Kar yağmıyordu yağmurla yetiniyorduk. O zaman bilseydim eğer; bir şeylerin olmayacağını ve hep daha azla yetineceğimizi...